راساس گزارش پاپ‌ساینس، دانشمندان در سال 1967 تصور کردند بهترین راه‌حل را برای این مشکل یافتند: قلبی مکانیکی که نیروی آن از تجزیه مواد رادیواکتیو تامین می‌شود. این یعنی قلبی اتمی.
دانشمندان دو گروه پژوهشی دولتی متفاوت، موسسه ملی قلب و آژانس انرژی هسته‌ای برای سال‌ها رویای ساخت قلب اتمی را دنبال می‌کردند و براین باور بودند تنها راه‌حل برای جایگزینی قلب‌های بیمار همین است.
منبع انرژی جایگزین برای قلب‌های مصنوعی باتری‌های معمولی بودند که این باتری‌ها نیز از مشکلات فنی متعددی برخوردارند، اول اینکه داغ می‌شوند و علاوه براین به شارژ روزانه نیاز دارند و بدتر از همه اینکه پس از دوسال باید تعویض شوند.
در مقابل، رویکرد قلب اتمی می‌تواند قلبی با دوام 10 سال را برای بیماران تضمین کند، بدون اینکه نیازی به اتصال به منبع انرژی خارجی باشد. قلب اتمی انرژی خود را از پلوتونیم 238 به دست می‌آورد، عنصری که با اتکا بر قابلتی تجزیه رادیواکتیو خود می‌تواند برای یک قرن حرارت ثابت تولید کند.
از این عنصر برای تامین انرژی ماهواره‌های فضایی استفاده می‌شود، مانند فضاپیمای افق‌های نو که پرواز نزدیک‌گذر آن از کنار پلوتو بسیار خبرساز شد، فضاپیمای ویه‌جر و مریخ‌نورد کنجکاوی.
محققان براین باورند می‌توانند انرژی این عنصر را برای پمپ کردن خون به بدن انسان مورد استفاده قرار دهند. با این‌همه در مسیر ساخت چنین قلبی موانع زیادی وجود دارد. ابتدا باید پمپی مکانیکی ساخته شود که بدن انسان آن را باز پس نزند. همچنین برای این ماشین باید موتوری ایمن و کارامد ساخته شود که بتواند حرارت را به برق تبدیل کند.
انجمن ملی قلب آمریکا در تلاش است قلبی نیمه‌مصنوعی بسازد که می‌تواند به قلب آسیب‌دیده کمک کند. این قلب دارای سیستم پمپ نانواتمیک خواهد بود و نیروی مورد نیاز موتور آن از منبع انرژی اتمی تامین می‌شود.
از سوی دیگر آژانس انرژی اتمی در تلاش برای ساخت پمپ اتمی و موتور یکپارچه‌ای است که به طور کامل جایگزین قلب بیمار شود. پس از گذشت پنج سال از تحقیقات این دو گروه،قلب‌ها با مشکلاتی از قبیل حجیم بودن، گرم شدن بیش از اندازه و منعقد شدن خود درون پمپ مواجه بودند.
ین مشکلات همگی ناشی از نقص طراحی هستند. جدا از این مشکلات محققان باید با نگرانی‌های عمومی نسبت به ایمنی و اصول اخلاقی برای پیوند قلبی مصنوعی اتمی به بدن یک بیمار مقابله کنند درحالی که عوارض قرار گرفتن در معرض تشعشعات ضعیف اتمی هنوز ناشناخته‌است.
بسیاری براین باورند قلب‌های پلوتونیومی می‌تواند بیمار را در معرض ابتلا به بیماری‌هایی از جمله سرطان خون قرار دهد و در عین حال این نگرانی وجود داد که ممکن است تبهکاران از این قلب‌های اتمی به عنوان سلاح استفاده کنند.
با این‌همه دانشمندان به تلاش خود برای ساخت قلبی کاملا کاربردی و مصنوعی ادامه می‌دهند تا در نهایت بتوانند قلبی بسازند که می‌تواند برای طولانی‌مدت در بدن بیمار باقی بماند و نیازی به منبع انرژی خارجی نخواهد‌داشت.